حديثى را نميپذيرفتند، مگر اينكه عقل بر آن گواهى دهد، وآيات را مطابق حكم عقل تفسير مى كردند وميگفتند: انسان نمى تواند «جن» را ببيند، به گواه اينكه قرآن مى گويد:(إنّه يراه هو وقبيله من حيث لاترونهم) (اعراف/27).

«او و همجنسانش شما را مى بينند به گونه اى كه شما آنها را نمى بينيد».

وكسانى را كه از «جن» مى ترسند، استهزا مى كنند وبه خرافات واوهام ايمان نمى آورند واسلام را بر اساس مقتضيات عقل و فلسفه آن روز يونان تفسير مى كنند وبه اقوال ارسطو از آن نظر كه ارسطوست، ايمان نمى آورند، زيرا چه بسا جاحظ معتزلى قول عربى را بر قول ارسطو فيسلوف كبير ترجيح مى دهد.[1]

اينها نمونه هايى است كه اساتيد ديروز وامروز كشورهاى عربى در باره معتزله دارند.

معتزله اصل توحيد وعدل را از على(عليه السلام) گرفته است

احمد امين با اين اعتقاد راسخ به معتزله، وقتى مى شنود كه معتزله دو اصل توحيد و عدل را از على گرفته اند، سخت شگفت زده مى شود ومى كوشد كه رابطه آنها را از على ـ عليه السلام ـ قطع كند. او مى نويسد: «شيعه بر آن است كه معتزله اصول خود را از آنها گرفته اند ولى من فكر مى كنم شيعه، عقايد خود را در توحيد وعدل، از معتزله گرفته است». آنگاه يك دليل واهى ذكر مى كند كه سند تاريخى ندارد. مى گويد: «زيد بن على زعيم گروهى از شيعه به نام زيديه نزد يكى از بنيانگذاران مكتب معتزله يعنى واصل بن عطا درس خوانده است، در حالى كه جعفر بن محمد ركاب عم خود زيد بن على را مى گرفت تا سوار شود. اگر واقعاً زيد نزد واصل درس خوانده است وامام صادق نيز نسبت به زيد چنين خضوع مى كرد، بسيار بعيد است