به شيعه داده است كه روح تشيع از آن بيزار است، اومى گويد: «رافضه معتقد است خدايش داراى هيئت وصورت است كه گاهى متحرك وگاهى ساكن مى باشد وپيوسته جا عوض مى كند. بعد مى گويد: اين عقيده رافضه است، مگر آنان كه با معتزله ارتباطى داشتند وتوحيد را معتقد شدند ورافضه آنان را از خود رانده اند.» آنگاه آن عقيده باطل را به هشام بن سالم ومؤمن الطاق وعلى بن ميثم وهشام بن حكم وسكاك نسبت مى دهد.

او در قلمرو عقيده، اين نوع عقيده زشت را به شيعه نسبت مى دهد ودر قلمرو احكام وعمل مى گويد: رافضه معتقدند، يك زن را صد مرد مى تواند در يك روز به عقد خود در آورند وبا او نزديكى كنند. نه استبراء لازم است ونه عده!![1]

ما در باره اين نسبتهاى ناروا سخنى نمى گوييم، زيرا بى پايه بودن اين نسبتها بر اهل تحقيق روشن است.

10ـ ابوالقاسم بلخى كعبى (273ـ317يا 219هـ)

عبد اللّه بن احمد بن محمود ابو القاسم بلخى معروف به كعبى ، از سران معتزله بغداد كه در علم كلام از خود آثار فراوانى به يادگار نهاده است. او مدتى در بغداد زيست وآثارش در آنجا منتشر گشت. سپس به بلخ بازگشت ودر شعبان 319 هـ در آنجا در گذشت.[2]

ابن خلكان كه خود اشعرى است در باره او مى گويد: او رئيس گروهى از معتزله به نام كعبيه است، آنها مى گويند كه خدا فاقد اراده است وكارهايش بدون