وعدم خلقت آن بررسى به عمل آورد، در بخشى از اين نامه چنين آمده است:

«قضات حاضر در بغداد را گرد آور ونامه امير مؤمنان را براى آنان بخوان وآنان را در آنچه ميگويند بيازما و عقيده آنان را در باره خلق قرآن وحدوث آن كشف كن، بدان امير مؤمنان در كارهاى خود ودر امور مسلمين كه خدا به او واگذار كرده است، از افرادى كه به دين آنها اطمينان و وثوقى نيست ويا توحيد آنها خالص نباشد، كمك نمى گيرد...».[1]

خلاصه دستور داد مجلسى برگزار گردد وكليه قضات ومحدثان سرشناس به آنجا دعوت شوند وآنگاه تفتيش عقايد آغاز شود وگروه مخالف با عقيده خليفه، از كار بركنار شوند وشهادت وگواهى آنان هيچ گاه قبول نشود.

نامه دوم خليفه

خليفه كه در خارج از بغداد مشغول كشورگشايى بود، در نامه ديگر از رئيس شرطه بغداد خواست كه هفت نفر از محدثان سرشناس را به محضر او اعزام كند تا شخصاً در باره عقيده آنان در موضوع خلق قرآن تحقيق كند، اين هفت نفر عبارت بودند از:

1ـ محمد بن سعد، مؤلف طبقات 2ـ ابومسلم مستحلى، يزيد بن هارون 3ـ يحيى بن معين 4ـ زهير بن حرب، ابو حيثمه 5ـ اسماعيل بن داود 6ـ اسماعيل بن ابى مسعود 7ـ احمد بن دورقى.

رئيس شرطه همگان را به حضور خليفه اعزام كرد وهمه آنان بر خلاف عقيده خود بر خلق قرآن اقرار كردند، سپس آنها را با مأمور روانه بغداد ساخت ورئيس شرطه به امر مأمون، همه را در خانه خود احضار نمود ودر محضر فقها ومشايخ اهل