ولى از عقيده اشاعره در مورد پيروى از دستور سلطان ستمگر سخنى به ميان نياورده است، در حالى كه آنان اطاعت او را واجب وخروج بر او را حرام واطاعت او را مادامى كه امر به حرام نكند، اطاعت خدا ميانگارند. آيا يك چنين تسليم در برابر ظالم وستمگر با وجوب امر به معروف سازگار است، در حالى كه احاديث مروى از پيامبر بر خلاف آن دلالت دارند.

پيامبر گراميصلَّى اللّه عليه و آله و سلَّم فرمود: «بزرگترين جهاد،گفتار عادلانه است نزد حاكم ستمگر». [1]

ونيز فرمود: «هرگاه مردم ستمگر را ببينند واو را از كار خود باز ندارند، ممكن است عذاب همگان را فرا گيرد». [2]

ما در آغاز كتاب، از مسامحه وسهل انگارى نگارندگان تاريخ عقايد، سخنى به ميان آورديم وگفتيم، غالباً اين گروه در نگارش عقايد اقوام وملل، دچار اشتباه شده، زيرا به مصادر اصلى مذاهب مراجعه نكرده اند واين مورد وموارد ديگرى كه قبلاً تذكر داديم ويا در آينده به آن اشاره خواهيم كرد، گواه براى گفتار است.

2ـ وجوب آن عقلى است يا شرعى

بحث دوم (پس از تسليم وجوب هر دو) كدام دليل حاكم بر آن است، آيا خرد حاكم بر آن است يا وحى وبه ديگر سخن: عقل است يا شرع؟

ابوعلى جبايى وجوب آن را عقلى دانسته وفرزند او «ابوهاشم» وجوب آن را شرعى انگاشته وفقط يك مورد را استثنا كرده است وآن موقعى كه ستم كسى بر كسى،