1ـ وجوب امر به معروف ونهى از منكر

قاضى عبد الجبار، وجوب هر دو را مورد اتفاق امت مى داند ومى گويد: «در ميان امت كسى با وجوب آن دو مخالف نيست، جز گروه اماميه».[1]

قاضى اتفاق امت را بر وجوب آن دو نقل مى كند، ولى سرانجام اماميه را مخالف اتفاق امت قلمداد مى كند. متأسفانه او در اين نسبت راه خطا پيموده وعلت آن اين است كه به كتب اماميه مراجعه نكرده وبا دانشمندان آنان در اين مورد سخن نگفته است، در حالى كه كتابهاى فقهى وكلامى اماميه بر وجوب آن گواهى مى دهند.

امام باقر ـ عليه السلام ـ در باره اين دو عامل اصلاح جامعه چنين مى فرمايد: «إنّ الأمر بالمعروف والنهي عن المنكر، سبيل الأنبياء ومنهاج الصلحا، فريضة عظيمة تقام بها الفرائض، وتؤمّن المذاهب، وتحلّ المكاسب وتردُّ المظالم وتعمّر الأرض، وينتصفُ من الأعداء ويستقيم الأمر». [2]

«امر به معروف ونهى از منكر، راه پيامبران، طريقه صالحان است، فريضه بزرگى هستند كه به وسيله اين دو، واجبات تحقق مى پذيرد وراهها امن وكسبها حلال واموال به صاحبانشان پس داده مى شود وزمين آباد ودشمنان قصاص مى شوند وامور مسلمانان اصلاح مى پذيرد».