ظاهر آيه اين است كه هر كس مؤمنى را عمداً بكشد، خواه قاتل مسلمان باشد يا كافر، در آتش دوزخ جاودانه است. مشمول خشم الهى واز رحمت او دور مى باشد.

پاسخ

بررسى آيات گذشته نشان مى دهد كه مفاد آيه، مربوط به كسى است كه مؤمنى را به خاطر ايمان او بكشد و قتل او را مباح بشمارد واين احتمال با توجه به آيه نود ويكم كه در باره مشركان سخن مى گويد، بعيد نيست.

گواه ديگر بر اين تخصيص، آيات سوره فرقان (آيه هاى 68ـ70) است. در اين آيات، قاتل مؤمن به عذاب ابدى وجاودانه محكوم شده، سپس آن كس كه توبه كند وايمان بياورد وعمل صالح انجام دهد استثناء شده است. استثناى اين گروه گواه بر اين است كه موضوع خلود، كافرى است كه فاقد ايمان باشد وقتل مؤمن را مباح بشمارد، چنانكه مى فرمايد: (ولايقتلون النفس الّتي حرم اللّه إلاّ بالحق...يضاعف له العذاب يوم القيامة ويخلد فيه مهاناً إلاّ من تاب وآمن وعمل صالحاً) از استثنا معلوم مى شود كه حكم جاودانگى در آتش مربوط به قاتل فاقد ايمان است[1].

در اين جا پاسخ ديگرى نيز هست وآن اينكه مسأله قتل مؤمن با ديگر گناهان كبيره قابل قياس نيست، اگر دليلى مانند آيه بر جاودانگى چنين گنهكارى در آتش دلالت كرد، نمى توان از آن ضابطه كلى در مورد تمام گناهان استنباط كرد.

آيه سوم

(بلى من كسب سيئة وأحاطت به خطيئته فاولئك أصحاب النار هم فيها