جهان گشود وتا 7 سالگى درآن سرزمين زندگى كرد، ولى بخاطر حمله سپاه مغول، خانواده وى مجبور به جلاى وطن شد ورحل اقامت درشهر شام افكند . پدر او روحانى حنبلى مذهب بود كه درعقايد وفقه ازمذهب «احمد بن حنبل » (م/241) پيروى ميكرد، ازاين جهت فرزند خود رابه مدارس «حنابله » فرستاد تا فقه حنبلى را فراگيرد .

اين كودك همان «احمد بن عبدالحليم، بن تيميه حرّانى » است كه آيين وهابيت در قرن 12 هجرى براساس افكار وآراء او پى ريزى گرديد .

شناخت عقايد وهابيان در گرو شناخت ابن تيميه وآراء وعقايد اواست . محمد بن عبدالوهاب مؤسس «وهابيت » بخشى ازعقائد اورا گرفت، وقسمتهاى ديگر آنرا رها كرد وبه آن اهميت نداد.

ابن تيميه تاسال 698 هجرى درشام بسان يك روحانى حنبلى ميزيست، وتا آن سال ازاو لغزشى مشاهده نشد واز آن به بعد، يعنى وقتى رساله اى به نام «الرسالة الحموية » نوشت، آّثا ر انحراف دراو ظاهر گرديد،وى اين رساله را درپاسخ پرسش مردم « حماة» [1] كه يكى از شهرهاى سوريه است، نوشت وآشكارا براى خدا «جهت» و«سمت » قائل شد وتلويحاً اورا جسم دانست .

تنزيه خدا از جسم وجسمانى بودن واز هرنوع مماثله با موجودات امكانى يكى ازافتخارات اسلام وقرآن است كه آشكارا ميفرمايد(لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىْءٌ )[2] «براى اومانندى نيست »وبه خاطر نفى پندار جهت وسمت، اورادرهمه جا حاضر وناظر ميداندو مى فرمايد:(وَ هُوَ مَعَكُمْ أَيْن َما كُنْتُمْ)[3] «او باشما است درهر كجا