گردد، پرهيز نمود.

حالا اگر دريك چنين شرائط استثنائى كه به قول ابن اثير تاريخ نگار، جهان تابوده وهست نظير آن رانديده ونخواهد ديد، فردى كه خود را « شيخ اسلام » ميداند ويا ديگران اورا شايسته اين مقام مى دانند، مسائلى را مطرح كند كه جز، ايجاد شكاف واختلاف، نتيجه اى نداشته باشد، چگونه ميتوان او رايك فرد دانا وآگاه، از وضع زمان،علاقمند و آگاه به مجد وعظمت مسلمين انگاشت ؟، آيا مى توان اورا شيخ اسلام ورهبر جامعه انديشيد؟!

آيا صحيح است درچنين شرائط بسيار استثنائى، با طرح مسا ئلى، مسلمانان را به يكديگر بدبين كرد، واسباب تكفير اكثر مسلمين را فراهم نمود ومدعى شد كه هركس به اين مسائل معتقد نباشد، ازجرگه مسلمانان بيرون است .

1ـ خدا درعرش برتخت خود نشسته است !

2ـ مسافرت برا ى زيارت پيامبر اكرم حرام است !

3ـ ساختمان سازى روى قبرها بدعت وشرك است !

4ـ توسل به ارواح پيامبران ومحبوبان درگاه الهى، شرك است ! و....

حالا اين شخص كيست ؟ ودرچه عصر وزمانى، باطرح اين مسائل، چماق تكفير را بر طوائف اسلامى كه با او دراين مسائل ونظائر آن، هم رأى نبودند فرو آورد؟ با اندكى بردبارى درسطور زيربا شخصيت وى آشنا ميشويد.

بيوگرافى «ابن تيميه »

درماه ربيع الاول سال 661 هجرى قمرى، درست 5سا ل پس از سقوط عاصمه خلافت عباسى (بغداد ) كودكى دريكى از نقاط شام به نام (حران ) ديده به