توانست ابوالقاسم قشيرى وفراتى را از زندان آزاد سازد وچون مى دانست كه اين كار عواقب بدى خواهد داشت، منطقه خراسان را ترك گفت وسرانجام در رى دستگير وزندانى گرديد واموال او را مصادره كردند، سپس آزاد شد.

اين جريان وسخت گيرى بر اشاعره ادامه داشت تا روزى كه طغرل بك چشم از جهان فرو بست ووزير او كندرى نيز به قتل رسيد وزمام امور را فرزند پادشاه پيشين، الب ارسلان به دست گرفت ونظام الملك را وزير خود ساخت، در اين شرائط براى اشاعره، گشايشى رخ داد وتوانستند نفس راحتى بكشند[1].

نامه بيهقى به عميدالملك

بيهقى كه خود محدثى معروف واز طرفداران مذهب اشعرى در اصول بود، نامه مفصلى به وزير وقت نوشته ودر آنجا نسبت به سلطان، بيش از حدّ ثنا خوانده ومى گويد: «السلطان ظل الله ورمحه فى الارض»، (سلطان سايه خدا ونيزه او در زمين است)ونيز مى گويد: «از پيامبر روايت شده كه فرمود:يوم من امام عادل افضل من عبادة ستين سنة»، (زندگى يك روز پيشواى دادگر، بهتر از عبادت شصت ساله يك عابد است). آنگاه يادآور مى شود كه گروهى از اهل سنت(ا ز حنفيّه ومالكيه وشافعيه) كه نه از معتزله پيروى مى كنند تا در توصيف خدا به صفات، راه تعطيل را در پيش گيرند ونه از مجسمه پيروى مى كنند كه براى خدا اوصاف جسمانى ثابت كنند، در دولت منصور شما، مورد لعن وقمع قرار گرفته اند،از مقام وزارت انتظار ميرود كه مقام شيخ ابوالحسن اشعرى را براى سلطان وقت تشريح كنند، آنگاه به شرح فضائل ومناقب امام مذهب خود مى پردازد[2].