پاسخ:

در اينكه شعار اماميه عدل است وعدل از اصولى است كه مسلمانان، آن را از على ـ عليه السلام ـ آموخته اند، سخنى نيست، اما هرگز شيعه در صفات، مشبهه نبوده است وآنان بيش از همه فرقه ها در تنزيه خدا پيش رفته اند، زيرا پيشوا ورهنماى آنان در اين امر، خطبه هاى امام، على بن ابى طالب ـ عليه السلام ـ است ودر اين مورد كافى است كه: نخستين خطبه امام، مورد مطالعه قرار گيرد. اميرمومنان، عليـ عليه السلام ـ خدا را چنين توصيف مى كند:

((لِشَهَادَةِ كُلِّ صِفَه اَنَّهَا غَيْرُ المَوْصُوفِ، وَشَهَادَةُ كُلِّ مَوْصُوف اَنَّهُ غَيْرُ الصِّفَةِ، فَمَنْ وَصَفَ اللَّهَ سُبْحَانَهُ فَقَدْ قَرَنَهُ، وَمَنْ قَرَنَهُ فَقَدْ ثَنَّاهُ، وَمَنْ ثَنَّاهُ فَقَدْ جَزَّاَهُ، وَمَنْ جَزَّاَهُ فَقَدْ جَهِلَهُ، وَمَنْ جَهِلَهُ فَقَدْ اَشَارَاِلَيْهِ، وَمَنْ اَشَارَ اِلَيْهِ فَقَدْ حَدَّهُ وَمَنْ حَدَّهُ فَقَدْ عَدَّهُ))[1].

«هر صفتى گواهى مى دهد، غير از موصوف است، وهر موصوفى شهادت مى دهد كه غير از صفت است، آن كس كه خداى را(جداى از ذات) توصيف كند،وى را به چيزى مقرون دانسته، وآن كس كه وى را مقرون به چيزى قرار دهد،تعدد در ذات او قائل شده، وهر كس تعدد در ذات او قائل شود، اجزائيبراى او تصور كرده، وهر كس اجزائى براى او قائل شود، وى را نشناختهاست وكسى كه او را نشناسد، به سوى او اشاره مى كند، وهر كس به سوى او اشاره كند، براى او حد تعيين كرده وآن كه او را محدود بداند، وى را به شمارش آورده است....».

در اين كتاب، آراءِ سست ومطالب بى پايه،درباره شيعه فراوان است،كه فعلا مجال بحث وگفتگو درباره آنها نيست، تا آنجا كه مى گويد: «قبر مطهر امام على