نداريم و بطور قطع مى گوئيم كه ناظره در اينجا به معنى نگاه كننده است، ولى هر نگاهى ملازم با رؤيت نيست، بايد با توجه به قرائن، مقصود از اين نگاه را معنا كرد و معناى كنائى را به دست آورد، اينك شما مى توانيد با مقايسه جمله هاى آيه با يكديگر، مفاد آيه را به دست آوريد .

مجموع آيه هاى مورد استدلال، چهار آيه بيش نيست، و ميان آنها يك نوع تقابل وجود دارد يعنى آيه اول در مقابل آيه سوم و آيه دوم در مقابل آيه چهارم ميباشد، و اگر بخواهيم اين مقابله را به صورت چشمگير، نشان بدهيم، بايد آيات چهارگانه را چنين تنظيم كنيم:

«وجوه يومئذ ناضرة» آيه اول مقابل با «وجوه يومئذ باسرة» آيه سوّم

«إلى ربها ناظرة» آيه دوم مقابل با «تظنّ أن يفعل بها فاقرة» آيه چهارم

به حكم تقابل مى توان ابهام هر آيه را به وسيله آيه مقابل آن، برطرف نمود. اكنون مى گوييم آيه «إلى ربها ناظرة» از نظر اشاعره، به معنى نگاه كردن به پروردگار است، در حالى كه از نظر عدليه به معنى در انتظار رحمت نشستن است. حال كدام يك از اين در معنى مقصود است؟ كليد آن، آيه چهارم يعنى «تظنّ أن يفعل بها فاقرة» مى باشد، و چون معنى آن واضح است و آشكارا مى رساند كه چهره هاى گرفته در انتظار عذاب كمر شكن هستند، طبعاً مقصود از جمله مقابل، معنى ضدّ آن است و اين كه در انتظار رحمت او مى باشند و حاصل مفاد چهار آيه اين ميشودكه:

در روز رستاخير مردم به دو دسته اند:

1 ـ چهره هاى شاد و شكفته

2 ـ چهره هاى غمگين و گرفته