آنان در اين مسأله، همان دلائل سمعى است كه هم اكنون مطرح مى كنيم، چه بهتر كه در قلمرو مسائل عقلي وارد نمى شدند و راه خود را در پيش مى گرفتند.

اينك دلائل آنان:

دلائل نقلى اشاعره بر جواز رؤيت

اشاعره به پيروى از اهل حديث، به يك رشته آيات و روايات استدلال كرده اند كه نخست آيات مورد نظر آنان را مطرح مى كنيم. از قبيل:

الف: ((كَلاَّ بَلْ تُحِبُّونَ العَاجِلَةَ، وَ تَذَرُونَ الآخِرَةَ، وُجُوهٌ يَوْمَئِذ نَاضِرَةٌ، إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ، وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذ بَاسِرَةٌ، تَظُنَّ أَنْ يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ)).(قيامت/20 تا 23)

«چنين نيست، بلكه شما دنيا را دوست داريد، و سراى ديگر را رها ميكنيد،(در آن سرا) چهره هايى خرم و شادابند، به سوى پروردگار خود مى نگرند، و چهره هايي در آن روز گرفته اند، و گمان دارند كه عذاب كمر شكن در كمين آناناست».

جمله «إلى ربها ناظرة» يعنى(به سوى خدايشان مى نگرند)، مدرك اشاعره قرار گرفته است.

پاسخ:

در باره استدلال به اين آيه، ياد آور مى شويم كه: در تمام كتابهاى كلامى اشاعره، اين آيه به عنوان بزرگترين حربه تلقى شده و بحث و بررسى در باره آن در كتابهاى موافق و مخالف بيش از حد انجام گرفته است.

اشاعره اصرار مى ورزند كه «ناظرة» به معنى نگاه كننده است، مخالفان ميپندارند كه به معنى «منتظر و چشم به راه» است و هر يك براى مدعاى خود، از