به گروه باديه نشين از عرب و عجم، «اعراب» مى گويند و گاهى افراد بى اطلاع از معناى اين لفظ، با آيه (الأَعْرابُ أَشَدُّ كُفْراً وَنِفاقاً) ، بر دورى نژاد عرب از ايمان استدلال مى كنند، در صورتى كه اين لفظ به معناى عرب در مقابل عجم نيست، بلكه مقصود، هر باديه نشين است كه از تمدن و «سواد اعظم» دور باشد، هر چند از نظر نژاد وزبان عرب نباشد.

آيات مورد بحث ـ بر خلاف اصل مسلم نزد اهل تسنن، كه همه صحابه پيامبر را عادل و پاكدامن و رهرو حقيقت مى دانند، هر چند يكديگر را سب كنند و خون هم ديگر را بريزند و هزاران نفر را سر به نيست نمايند ـ اصحاب و ياران پيامبر را به دسته هاى مختلفى تقسيم مى كند و آب پاكى روى دست كسانى كه همه صحابه را عادل و متقى مى دانند، مى ريزند. اكنون تشريح اين گروه:

1. باديه نشينان دور از ايمان و تقوا

مردم باديه نشين، بر اثر نداشتن معلومات صحيح و تربيت هاى سازنده، نفوذ در آن ها به سختى و كندى انجام مى گيرد. آنان گرچه از فطرت و سرشت دست نخورده بهره دارند، ولى دست كشيدن از عقايد موروثى كه با آن رشد و نمو كرده اند، بسيار كار مشكلى است. قرآن به اين حقيقت با جمله (أَشَدَّ كُفْراً وَ نِفاقاً): «در كفر و نفاق سرسخت هستند»، اشاره مى كند و آن گاه آنان را افراد ناآگاه از قوانين و حدود الهى معرفى مى نمايد، چنان كه مى فرمايد:(وَأَجْدَرُ أَنْ لا يَعْلَمُوا حُدُودَ مَا أَنْزَلَ اللّهُ). اين گروه آگاهى از قوانين الهى ندارند، اين گروه به خاطر داشتن كفر و نفاق و عدم آگاهى از واجبات و محرمات، زكات الهى را نوعى جريمه مى پندارند و پيوسته در انتظار حوادث بد عليه اسلام و مسلمانانند تا با سقوط و نابودى دولت اسلامى از پرداخت اين جريمه راحت گردند، چنان كه مى فرمايد:(وَ مِنَ الأَعْرابِ )