محرم حركت كنند و به قرارگاه هاى خود باز گردند و بدانند كه در اين چهار ماه كوچك ترين گزندى به آنها نخواهد رسيد.

2. اعراب جاهلى در تمام دوران سال با هم در جنگ و ستيزه بودند، قتل و يغماگرى، پيشه اساسى آنها بود. هرگاه بنا بود كه در تمام ماه ها بجنگد، به طور مسلم شيرازه زندگى شان از هم مى گسيخت، و براى زندگى روزمره خود معطل مى ماندند و براى تحصيل مواد اوليه زندگى ناچار بودند كه لااقل در هر سال چهار ماه جنگ را تعطيل كنند و به تحصيل ابزار حيات بپردازند و در اين چهار ماه، بازارهاى خود را در مكه و حوالى آن داير كنند و به داد وستد مشغول شوند.

جاى گفتگو نيست كه، تحريم جنگ در اين چهار ماه به هر منظورى بوده قانون مفيد وسودمندى بوده، كه عموم طبقات از آن بهره مند مى شدند، ولى گاه عللى پيش مى آمد كه يغماگران و جاه طلبان و سودخواهان به تحريف آن پرداخته و جاى ماه هاى حرام را تبديل مى كردند.

گروه خونخوارى كه تشنه ريختن خون قبايل هم جوار خود بودند، گاهى تاب نمى آوردند كه سه ماه به طور متوالى دست از خونريزى بردارند و دست روى دست بگذارند و دشمنان خود را كنار خود ببينند لذا با دادن مبلغ مختصرى به متصديان كعبه، آنها را وادار مى كردند كه جاى ماه هاى حرام را عوض كنند و محرم را به جاى صفر و دومى را به جاى اوّلى به حساب آورند و گاهى خود اعراب، مباشر اين كار مى شدند و در منى اعلام مى كردند كه ماه هاى حرام را تأخير انداخته و در ماه محرم، امن و امان را از دشمن برمى دارند و به جاى آن در ماه صفر جنگ را تحريم خواهند نمود ونام اين عمل را در زبان عرب «نسىء»(تأخير انداختن) مى گفتند.

گاهى گفته مى شود كه علل ديگرى نيز براى اين تبديل بوده است; مثلاً به منظور اين كه فصول تجارت با ماه هاى حرام تطبيق كند و تجارت و رفت و آمد