سو به آن سو برود.

شاگردان و هم فكران متنفذ استاد، وسيله فرار او را فراهم آوردند و رئيس زندان را راضى نمودند كه در نيمه هاى شب، در زندان را به روى او باز كند.

ولى آن استاد عالى قدر كه مدت مديدى از قوانين كشور يونان بهره مند بود در پاسخ پيشنهاد شاگردان و متنفذين كشور يونان چنين گفت: من هفتاد سال در پوشش قانون زندگى كرده ام اكنون وجدانم اجازه نمى دهد قانونى را كه مدت ها حافظ جان و مال من بود، بشكنم. من اگر چه بى گناه زندانى شده ام، ولى احترام قانون فوق آن است كه من براى استراحت چند روزه خودم، آن را زير پا بگذارم.

اين جمله ها را گفت و با دوستان خود وداع نمود و مدت ها در زندان ماند و سرانجام جام زهر را، كه به منظور پايان دادن حيات او ترتيب داده بودند، به دست گرفت و نوشيد و در گوشه زندان جان سپرد و مرگ شرافتمندانه را بر قانون شكنى ترجيح داد.

قانون شكنى اعراب

از مسلمات تاريخ، كه روايات زيادى نيز آن را تأييد مى كند، اين است كه اعراب جاهلى جنگ و ستيزه را در چهار ماه تحريم مى نمودند و آنها را «اشهر حرم»(ماه هاى حرام) مى خواندند. در گذشته يادآور شديم كه ريشه احترام اين ماه ها مربوط به وحى الهى بوده است و شايد از دوران حضرت خليل الرحمان، اين برنامه به مورد اجرا گذارده شده است. گاهى گفته مى شود كه اين روش را خود اعراب به وجود آورده بودند و علت آن دو چيز بوده:

1. برقرارى امنيت در تمام شبه جزيره، تا مردم آن، با كمال رفاه از مراكز خود براى اداى عمره در ماه رجب و انجام فريضه حج در ماه هاى ذى قعده، ذى حجه و