شرايع الهى و تكاليف خدا اين است كه آنها را در جايى مصرف كند كه براى آن آفريده شده است و شرايع الهى و تكاليف خدا بر اين اساس استوار است و هر كس اين را انكار كند، عقل و خرد خود را ناديده گرفته است، سپس يادآور مى شود كه گروه زيادى از مسلمانان و مسيحيان در اين مسأله به سخن پرداخته اند برخى صريحاً جبرى گرا و برخى ديگر به ظاهر از آن دورى جسته اند ولى در واقع به آن عقيده مند شده اند در حالى كه عقيده به جبر مايه محو شريعت و ابطال وظايف انسانها است.

كسانى كه تصور مى كنند كه نسبت فعل انسان به خود او، مايه شرك و دوگانه برستى است و آن به حكم قرآن ستم بزرگى است، به معنى حقيقى شرك، پى نبرده اند، شرك اين است كه انسان براى بشر قدرتى بيش از آنچه كه خدا به مخلوق خود داده است، نسبت بدهد و بنده خدا را فزون تر از آنچه خدا او را بر آن قادر و توانا ساخته است، تعظيم نموده، وبزرگ بشمارد اين همان شركى است كه بت پرستان و ديگران به آن گرايش داشته اند».[1]