تيرى آن حيوان را بكشد ودر نتيجه آن انسان نجات يابد، چنين كارى نمى تواند تحسين انسان را نسبت به كار تيرانداز بى هدف برانگيزد، زيرا او از نتيجه كار خود كاملاً ناآگاه بود، در اين صورت چگونه مى توان او را تحسين كرد.

اگر تنش هاى عظيم اجتماعى از اين مقوله است. انقلابيون، فاقد اختيار وآزادى از تضاد طبقاتى وفشارهاى درونى كه كوهى را به حركت مى آورد وسيلى بزرگ به راه مى اندازد، تحريك مى شوند ودست به انقلابى سترگ مى زنند، مسلّماً چنين كارى هيچ گونه ارزش اخلاقى ندارد.

در فتح اسپانيا، پس از ورود سپاه اسلام از راه دريا به آن سرزمين، به دستور فرمانده كل سپاه اسلام، تمام كشتى ها كه وسيله بازگشت آنان بود، سوزانده شد، وهمه تداركات غذايى جز مقدار كمى را به دريا ريختند، آنگاه، فرمانده به سپاهيان گفت، پشت سر شما دريا وپيش روى شما قواى دشمن است وتوقف در اين نقطه نتيجه اى جز مرگ ندارد، پس چاره اى جز جنگيدن وتسخير كردن نداريد; از اين رو همگى گام به پيش نهادند وبر دشمن چيره شدند;عمل اين فرمانده،هرچند تحسين جهانيان را برانگيخت، زيرا با كمال آزادى، خود را در كام دشمن قرار داد، ليكن براى اين پيروزى آن هم نسبت به سپاه نمى توان در دفتر اخلاق صفحه اى گشود وآن را يك عمل ارزشمند خواند، چون كارى ارزش دارد كه انسان بر سر دو راهى قرار گيرد ويكى از راه ها را كه همراه فضيلت است با كمال حريت وآزادى برگزيند، نه اينكه تمام درها را به روى خود بسته ببيند وجز يك راه براى او باقى نماند، آنگاه ناچار شود كه آن را بپيمايد.