بنابراين هم امر به تعظيم شعائر شده و هم نهى از توهين به آن، چنين بيانى اهميت فراوان اين شعائر نزد شارع را به خوبى مى‌رساند.

در آيه سوم و چهارم به دو مصداق از مصاديق شعائر اشاره كرده، و با آوردن لفظ «مِنْ» بيان كرده كه شعائر الهى منحصر به اين دو نيست بلكه اينها برخى از شعائر هستند. بايد توجه داشت كه شعيره بودن صفا و مروه و يا قربانى در حج وصفى عارضى بر آنها است به اين معنى كه حكم شعيره بودن آن جداى از حكم خود آنهاست.

در آيه چهارم هر چند لفظ شعيره نيامده اما بيانگر اين است كه بيوت و خانه‌هايى كه در آيه مطرح است، كه آنها خانه‌هاى كسانى است كه در آيه قبل و بعد اوصاف آنها را بيان كرده، بايد بزرگ شمرده شده وتعظيم شوند، همانطور كه خداوند آنها را تعظيم نموده است. اين خانه‌ها به عنوان نماد توحيد و ذكر خدا بايد تكريم و تعظيم شود همان مطلبى كه از آيه اول استفاده مى‌شود.

آيات ديگرى نيز موجود است كه در آنها لفظ شعائر نيامده اما بيانگر حكم آن شده است، ما به همين مقدار اكتفا مى‌كنيم.

روايات بسيارى نيز به بينهاى گوناگون رسيده كه از مجموع آنها همين حكم استفاده ميشود. مانند كلام امام صادق عليه السلام:

«رَحِمَ اللَّه مَنْ أَحْيَا أَمْرَنَا» [1]

«خدا رحمت كند كسى كه امر ما را احياء بنمايد».

[1] . بحار الانوار، علامه مجلسى: 2/ 151.