32. احكام نذر و عهد

(مسأله 2278) نذر آن است كه انسان براى خدا چيزى را بر خود قرار دهد مثلاً كارى را انجام دهد يا ترك كند.

(مسأله 2279) در نذر بايد صيغه خوانده شود و لازم نيست آن را به عربى بخوانند پس اگر بگويد چنانچه مريض من خوب شود، براى خدا بر من است كه مبلغى به فقير بدهم نذر او صحيح است.

(مسأله 2280) نذر كننده بايد مكلف و عاقل باشد و به اختيار و قصد خود نذر كند، بنابراين نذر كردن كسى كه بى اختيار نذر كرده صحيح نيست.

(مسأله 2281) آدم سفيهى كه مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف مى كند، نذرهاى مربوط به مالش صحيح نيست.

(مسأله 2282) نذر زن در صورتى كه با حقوق شوهر منافى باشد صحيح نيست و اگر در چنين مورد با اذن او نذر كرد، شوهر نمى تواند از انجام آن ممانعت كند.

(مسأله 2283) هر گاه فرزند نذرى كند بدون اين كه به پدر خبر دهد، بايد به آن نذر عمل نمايد.

(مسأله 2284) انسان كارى را مى تواند نذر كند كه انجام آن برايش ممكن باشد بنابر اين كسى كه نمى تواند پياده كربلا برود، اگر نذر كند كه پياده برود، نذر او صحيح نيست.

(مسأله 2285) نذر در صورتى صحيح است كه انجام و يا ترك فعلى كه به عهده گرفته،