نسبت داده مى‌شود. نتيجۀ مستقيم اين پديده آن بود كه حاكمان به شناسايى عقايد خارجى عنايت ويژه‌اى پيدا كردند و به دنبال آن نياز به وجود سياست ديپلماسى و اطّلاعاتى نوين پديد آمد. [1]

مطلب دوم: تعريف جاسوسى

مفهوم اين عمل كه از سازمان اطّلاعات خواسته مى‌شود، براى دستيابى به اخبارى معيّن از ابزار سرّى استفاده كند، آن است كه دستيابى به اين گونه اخبار از منابع علنى يا با وسايل ديپلماسى ممكن نيست. سبب اين امر، اطمينان به وجود مشكلات و موانع بازدارنده‌اى است كه دسترسى به اين گونه اخبار را دشوار و تحقّق آن را جز با وسايل جاسوسى ناممكن گردانيده است. [2]

جاسوسى يكى از انواع كارهاى اطّلاعاتى است كه هدف آن جست و جو و دستيابى به اخبار مربوط به دولتى و انتقال آن به شيوۀ خاص و سرّى از جايگاه آن به جايگاه ديگر به وسيلۀ مزدوران دولتى ديگر مى‌باشد. جاسوسى به اين معنا انواع گوناگونى از تلاش‌هاى متعلّق به امنيّت ملّى و سياست خارجى را كه دولت‌ها بدان مبادرت مى‌ورزند شامل مى‌گردد؛ و اهمّيّتش از آن‌جا سرچشمه مى‌گيرد كه همۀ تصميم‌ها بر مبناى اخبار و اطّلاعات به دست آمده گرفته مى‌شود. [3]

و نيز در تعريف جاسوسى گفته شده است: جاسوسى آن بخش از تلاش فراگير اطّلاعاتى است كه هدف آن جست و جوى پنهانى براى يافتن توان و تحرّكات ديگر كشورها است و نيز كوششى پنهانى براى كشف اسرار ديگران است. از آن‌جا كه كار جاسوسى با شرايط سخت و دشوارى همراه است، مأموريّتى مستقل و قائم بالذات به‌شمار مى‌آيد. با وجود اين، در تحليل نهايى پيوسته جزء جدايى ناپذير نقشه‌هاى كلّى و فراگير سازمان اطّلاعات است. [4]

همچنين گفته شده است: جاسوسى عبارت است از كشف اخبار مربوط به تحرّكات و تداركات دشمن در هنگام جنگ و صلح و انتقال آن‌ها به دولت يا ارتش براى مقاصد زير: