دكتر فخرى دبّاغ، مفهومى از جنگ روانى ارائه داده و گفته است: تهاجمى است كه به منظور ايجاد تفرقه، سستى و آشفتگى، در روان فرد و جامعه، برنامه‌ريزى مى‌شود و آن‌ها را طعمۀ نقشه‌هاى سلطه آفرين مهاجمان مى‌سازد و از جهات مورد نظر، آنان را بر ضد منافع حقيقى خودشان سوق مى‌دهد و نگرش‌ها و آرمان‌هاى آنان را در توسعه، استقلال، بى‌طرفى يا مخالفت و جانبدارى، به انحراف مى‌كشاند. [1]

به كارگيرى يك طرح از سوى دولت يا مجموعه‌اى از دولت‌ها در هنگام جنگ يا صلح براى اقدام‌هاى تبليغاتى، به منظور تأثير گذارى بر آرا، عواطف، مواضع و رفتار بيگانگان چه دشمن، چه دوست و چه بى طرف به طريقى كه به تحقّق سياست و اهداف دولت يا دولت‌هاى به كارگيرنده كمك كند، جنگ روانى ناميده مى‌شود. [2]

تعريف جنگ روانى‌در كتاب الموسوعة العسكريه چنين آمده است:

«جنگ روانى مجموعۀ كارهايى است كه هدف آن‌ها تأثير گذارى بر افراد دشمن از جمله رهبران سياسى و افراد جنگجوى آنان در جهت خدمت به مقاصد به كارگيرندگان اين نوع جنگ مى‌باشد.» [3]

به اعتقاد ما جنگ روانى عبارت است از: به كارگيرى هر نوع وسيله‌اى به قصد تأثيرگذارى بر روحيۀ معنوى و خط مشى هر گروهى در جهت اهداف نظامى معيّن و به منظور فلج كردن نيروى اراده و از بين بردن روحيه جنگجويى دشمن، با نوميد ساختن او از پيروزى.

مفهوم و عمل جنگ روانى از همان آغاز درگيرى‌هاى انسانى شناخته شده بود، امّا اصطلاح «جنگ روانى» كه عنوان و شناساى اين مفهوم است، نخستين بار در سال 1941 به كار گرفته شد. با اين وجود اين مفهوم تا روزگار ما براى بسيارى از اذهان، مبهم مانده است.