ظاهر كلام احمد و ابن حزم نيز-آنجا كه در صورت نياز و بدون نياز آن را جايز شمرده‌اند - نظريه فوق بر مى‌آيد. [1]

امّا آنچه دربارۀ ابوبكر نقل شده كه از قطع درختان و تخريب آبادى منع كرد، سخن هيچ كس در برابر گفتۀ رسول خدا (ص) حجّت نيست، چنان كه ابن حزم مى‌گويد: ابوبكر از پيش خود از اين كار نهى كرد؛ زيرا ترك اين كار مباح است. چنان كه در فرمودۀ خداى متعال آمده است: «آنچه از درختان خرما را كه بريديد و آنچه را برپا گذاشتيد همه به امر خدا و براى خوارى فاسقان بود.» [2]

شافعى فرمان ابوبكر-هنگام فرستادن خالد به جنگ طليحه و بنى تميم را مبنى بر آتش زدن، به عنوان دليل نظريۀ فوق، ذكر مى‌كند. اين در حالى است كه خود ابوبكر در جنگ‌هاى شام از اين كار نهى كرد. او در اين باره مى‌گويد: شايد دليل فرمان ابوبكر مبنى‌بر خوددارى از قطع درخت بارآور اين بود كه از رسول خدا (ص) شنيده بود كه سرزمين شام بر مسلمانان گشوده مى‌شود، بنابراين به اعتقاد ما در حالى كه بريدن و نبريدن درختان براى ابوبكر مباح بود، نظر به منافع مسلمانان، ترك قطع درختان را اختيار و از انجامش نهى كرد، نه اين‌كه تخريب و آتش زدن آن‌ها حرام باشد. [3]