براى به فعليت رساندن و شكوفا نمودن استعدادهاى درونى انسان در جهت مطلوب و استفاده از روشهاى صحيح و مناسب».[1]

بر مبناى اين تعريف، كار مربى فراهم كردن زمينه‌ها و عوامل مختلف جهت به فعليت رساندن و پرورش استعدادهاى ذاتى متربى است. تربيت به معناى عام آن هر چند شامل همه جانداران مى‌شود، اما آنچه كه هم اكنون به عنوان تعليم و تربيت بين انديشمندان جهان مورد بحث است، تنها شامل انسان مى‌باشد. مربى در جريان تربيت بايد هدفى را در نظر گرفته و متربى را به سوى آن سوق دهد، چه اينكه تربيت به معناى خاص آن، عملى ارادى و غيرتصادفى بوده كه بدون تعيين هدف تحقق نخواهد يافت.

موضوع تعليم و تربيت‌

موضوع هر علمى عبارت است از چيزى كه محور مطالب قرار مى‌گيرد، و درباره آن و عوارضش گفتگو مى‌شود. به عنوان مثال: موضوع علم پزشكى، جسم انسان است يعنى در اين علم از جسم انسان و آنچه بر آن عارض مى‌گردد، بحث مى‌شود، چنانچه در علم رياضى از عدد و در علم شيمى از عناصر صحبت به ميان مى‌آيد.

از آنجا كه «انسان» از جنبه‌هاى مختلف، محور بحث و گفتگو واقع مى‌شود، از اين جهت، در هر جنبه‌اى از وجود خود موضوع علمى از علوم قرار مى‌گيرد، از جنبه جسمى موضوع علم پزشكى است، از جنبه اجتماعى موضوع علم جامعه شناسى، از جنبه رفتارى موضوع علم روان شناسى و ... در اين راستا، تعليم و تربيت از جمله علومى است كه مى‌توان مدّعى شد، هم از جهات جسمى و هم از جنبه‌هاى روحى انسان بحث و گفتگو مى‌كند و با شناسايى نيروها و استعدادهاى درونى و ذاتى انسان به پرورش و شكوفاكردن آنها مى‌پردازد. بنابراين، بطور قطع مى‌توان گفت كه موضوع تعليم و تربيت «انسان» است با توجه به توانها، استعدادها و همه جنبه‌هاى وجودى‌اش.

[1] - تعليم و تربيت اسلامى، محسن شكوهى يكتا، ص 5( با اندكى تصرف).