الهى به ما رسيده در همين محدوده است.

آنان زياده‌روى در مزاح را همواره نكوهش كرده و آن را نشانه جهالت، حماقت و پستى دانسته‌اند. حضرت على 7، طىّ سه سخن كوتاه به اين واقعيّت چنين اشاره مى‌كند:

«مَنْ كَثُرَ مِزاحُهُ اسْتُحْمِقَ‌[1]، مَنْ كَثُرَ مِزاحُهُ اسْتُجْهِلَ‌[2]، مَنْ كَثُرَ مِزاحُهُ اسْتُرْذِلَ»[3]

هر كس شوخى او بسيار شود، احمق، نادان و فرومايه مى‌شود.

مزاح بايد براى شادكردن ديگران صورت گيرد. بنا بر اين، ا گر با شوخى‌كردن موجبات رنجش ديگران فراهم آيد، يا كسى مورد تمسخر واقع شود، ممنوع و نكوهيده است و چه‌بسا موجب كينه‌توزى و بروز دشمنى بين دوستان گردد. در اين باره نيز امام على 7 فرمود:

«لِكُلِّ شَىْ‌ءٍ بَذْرٌ وَ بَذْرُ الْعَداوَةِ الْمِزاحُ»[4]

براى هر چيز بذرى است و بذر دشمنى، مزاح است.

رعايت ادب نيز از نكات مهمّى است كه در همه حالات، از جمله هنگام مزاح بايد به آن توجّه كرد.

پسنديده‌بودن مزاح، دليل تجويز جسارت و بى‌ادبى نيست. در هنگام شوخى نبايد سخنان زشت، ركيك و دور از اخلاق اسلامى بر زبان انسان جارى شود؛ زيرا به تعبير على 7:

[1] - شرح غررالحكم، ج 5، ص 195.

[2] - همان، ص 183.

[3] - همان، ص 200.

[4] - همان، ص 24.