«وَ جَعَلْنا فيها جَنَّاتٍ مِنْ نَخيلٍ وَ اعْنابٍ وَ فَجَّرْنا فيها مِنَ الْعُيُونِ لِيَأْكُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ وَ ما عَمِلَتْهُ ايْديهِمْ» «1» و در آن باغهايى از نخلها و انگورها قرار داديم و چشمههايى از آن جارى ساختيم، تا از ميوه آن و از دسترنج خويش بخورند. در اين آيات، «زمين»، «آب»، «درخت» به عنوان منبع توليد و حركت و كندكاوى در زمين، و عمل (: كار و تلاش) به عنوان ابزار توليد معرفى شده است و مردمان فرمان يافتهاند تا با استفاده از اين عوامل به كسب معاش بپردازند و در استخراج و بهرهگيرى از پديدههاى عالم، بطور مستقيم سهيم باشند، در توليد مباشرت كنند، بدون وساطت ديگران زندگى نمايند و ثقل و سنگينى خود را به دوش ديگران نيفكنند. پيامبر اسلام صلىاللهعليهوآله مىفرمايد: «كُلُوا مِنْ كَدِّ ايْديكُمْ» «2» از حاصل دسترنج خود بخوريد. ارزش كار آيين اسلام، به كار ارزش فراوان مىدهد، آن را مىستايد و منشأ مالكيّت مىداند. قرآن در اين باره مىفرمايد: «وَ انْ لَيْسَ لِلْانسانِ الَّا ما سَعى» «3» و براى انسان بهرهاى جز سعى و كوشش او نيست. و نيز مىفرمايد: «لِلرِّجالِ نَصيبٌ مِمَّا اكْتَسَبُوا وَ لِلنِّساءِ نَصيبٌ مِمَّا اكْتَسَبْنَ» «4»