روشن است كه يافتن عمل خير و يا عمل بد، صورت ملكوتى و حقيقى آن مراد است، كه براى انسان به شكل زيبا يا زشت جلوهگر و مجسم مىشود. «1» درباره خوردن مال يتيم، و پىآمد اخروى آن قرآن كريم چنين مىفرمايد: «انَّ الَّذينَ يَأْكُلُونَ امْوالَ الْيَتامى ظُلْماً انَّما يَأْكُلُونَ فى بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَيَصْلَوْنَ سَعيراً» «2» كسانى كه اموال يتيمان را به ظلم و ستم مىخورند (در حقيقت) در شكم خويش آتش فرو مىبرند، و بزودى در آتشى افروخته مىافتند. يعنى مال يتيم خوردن عيناً آتش خوردن است، اما چون در اين دنيا هستند نمىفهمند، به محض اين كه حجاب بدن كنار رفت و از اين جهان بيرون شدند آتش مىگيرند و مىسوزند. اما روايات، در اين زمينه زياد است. در اينجا به ذكر يك حديث از رسول اكرم (ص) بسنده مىكنيم. آن حضرت فرمود: «هنگامى كه مؤمن از قبرش خارج مىشود، اعمالش به صورت زيبايى نمايان مىگردد و با او سخنمىگويد كه من اعمال توام؛ و به صورتنورى در مىآيد كه او را به سوى بهشت هدايت مىكند؛ و كافر، هنگامى كه از قبرش بيرون مىآيد، اعمالش به صورت زشتى برايش جلوهگر مىشود، و به او مىگويد: من اعمال توأم، پس با او همراهى مىكند تا او را در جهنم داخل كند.» «3» بنابراين، اعمال آدمى دو صورت دارد: صورت مُلكى، كه فانى و موقت است، و آن همان است كه در اين جهان به صورت سخن و يا عمل ديگرى ظاهر مىشود، و صورت و وجههاى ملكوتى، كه پس از صدور از ما هرگز فانى نمىشود، و از توابع و لوازم جدا ناشدنى ما است؛ اعمال ما از وجهه ملكوتى و چهره غيبى باقى است و روزى ما به آن اعمال خواهيم رسيد، و آنها را با همان وجهه و چهره مشاهده خواهيم كرد؛ اگر زيبا و لذتبخش است نعيم ما خواهد بود، و اگر زشت و كريه است آتش و جهيم ما خواهد بود! «4»