حوايج و آمرزش، نه تنها شرك نيست كه امرى پسنديده است؛ زيرا آدمى در اين حال از خداوند مدد مى‌طلبد و در حقيقت، از او يارى مى‌خواهد (نساء/ 64؛ اصل الشّيعة و اصولها، 100). برخى از عقايد و اعمال كه در نظر وهّابيان شرك به شمار مى‌آيند، عبارت‌اند از: توسّل به اولياى الهى، طلب شفاعت از آنان، تعمير و بنا و زيارت قبور مقدّس و نيز تبرّك و استشفاء از اولياى الهى. وهّابيان سوگند به غير خدا و عقيده به نيروى غيبى بندگان خاصّ خدا را نيز برنمى‌تابند (ر. ك: وهّابى‌ها، فصل پنجم). علماى اسلام، به اشكال‌هاى وهابيان پاسخ‌هاى مفصّلى داده‌اند (براى نمونه: آئين وهابيت). سوگند به غير خدا و شرك و استشفاء از اولياى الهى نيز با شرايطى ويژه در قرآن و سنّت روا شمرده شده‌اند (يوسف/ 93؛ حجر/ 72؛ آل عمران/ 35؛ وسائل الشّيعة، 16/ 190؛ ر. ك. بحوث فى الملل و النّحل‌، ج 4). درباره نيروى غيبى انبيا و اوليا نيز آياتى روشن در قرآن به چشم مى‌آيد (به عنوان نمونه: بقره/ 60؛ آل عمران/ 49). وهّابيان، باورهاى ويژه ديگرى نيز دارند؛ از جمله، نخستين پيامبر را نوح (ع) مى‌شمارند (فرهنگ فرق اسلامى‌، 459). آنان معتقدند كه خدا را در آخرت مى‌توان ديد (منهاج السّنّة النبويّة، 2- 1/ 215 و 216). نيز بر آن‌اند كه پيامبران تنها در مقام تبليغ معصوم‌اند و در غير اين مقام ممكن است گناه كنند و خلاف آيين خويش گام بردارند (همان، 228- 226؛ اديان الهى و فرق اسلامى‌، 194). علماى شيعه و سنّى در ردّ وهّابيّت، كتاب‌هاى فراوانى نوشته‌اند (فرقه وهّابى و پاسخ شبهات آنها، 21- 15).

نخستين كتاب در اين باره را برادرِ سنّى مذهبِ محمّد بن عبدالوهّاب نوشته و نام آن را الصّواعق الالهيّة فى الرّدّ على الوهّابيّة نهاده است. از نخستين آثار شيعه در اين باره كتاب‌ منهج الارشاد لِمَن اراد السّداد، نوشته شيخ جعفر كاشف الغطاء است.