شاخه، جانبدارى از آزادى‌هاى فردى و اجتماعى به شكل افراطى، ترويج تساهل و تسامح به گونه اباحه‌گرى و مقيّد نبودن به امر مطلق است.

مبانى فكرى:

عناصر اصلى تفكّر ليبراليستى عبارت‌اند از: تكيه بر عقل بدون در نظر گرفتن وحى؛ آزادى مبتنى بر فردگرايى (اومانيسم)؛ تساهل و تسامح با رويكرد نسبيّت‌گرايى مدرن.

ليبراليست‌ها درباره آزادى معتقدند كه وحدت دين براى تنظيم مصالح جامعه ضرورى نيست و قانون بايد عهده‌دار آزادى عقيده باشد (فرهنگ فلسفى‌، 309 و 310). آزادى‌خواهى ليبراليست‌ها تا جايى پيش مى‌رود كه مرزهاى دين را درنورديده، انسان مدرن را براى تكليف‌گريزى و بى‌قيدى نسبت به آموزه‌هاى دينى محق مى‌پندارد. از اين رو، ليبراليسم، حاكميّت الهى را در جهان نمى‌پذيرد (ليبراليسم‌، راين هارد كونل/ 23- 19).

معناى آزادى از نظرگاه دينى:

قرآن مى‌گويد، انسان موجودى مختار و آزاد است و سرنوشتش به دست خود او است.

هر كس مى‌خواهد ايمان آورد و هر كس مى‌خواهد كافر شود (كهف/ 29)؛ ولى در برابر راهى كه برمى‌گزيند، مسئول است.

اين ديدگاه مطابق با حكمت الهى در كسب پاداش اخروى است. از اين رو، آزاد بودن انسان در اعمال و رفتار، نقطه قوّت آفرينش او است. بنابر اين، اصل آزادى در اسلام پذيرفته شده است هر چند مؤمنان، آزادى خود را در چارچوب حدود و قوانين الهى جاى مى‌دهند. از نظرگاه اسلامى، انسان براى تكامل و رشد آزاد است تا بتواند سعادتمند شود. در اين راه بايد به آموزه‌هاى دينى پايبندى كند. آزادى حيوانى- يعنى آزادى مطلق شهوت و هوا و هوس و دنياپرستى- مورد تأييد اسلام نيست.

حدود آزادى در اسلام:

الف. آزادى عقيده:

از نظرگاه اسلامى، انتخاب عقيده، اجبارپذير نيست (بقره/ 256) و انسان به لحاظ تكوينى آزاد است و در گزينش هيچ دينى مجبور نيست؛ ولى به لحاظ تشريعى بايد دين حق را بپذيرد، و چون مى‌پذيرد، بايد طبق آن رفتار كند (فلسفه حقوق بشر، 190).

ب. آزادى انديشه:

اسلام انديشه مفيد و روشمند را مى‌پذيرد؛ انديشه‌اى كه انسان را به شناخت حيات معقول و ويژه خود راه نمايد.

ج. آزادى بيان:

در ديدگاه اسلامى نه تنها بيان حقيقت‌