سر ناسازگارى ندارد به شرط آنكه انسان را از گرايش‌هاى متعالى باز ندارند و مانع تكامل او نشوند. ميل به زندگى مرفّه، جنس مخالف، خوردن، آشاميدن و ... اگر در چارچوب قوانين و مقرّرات شريعت اسلامى جاى گيرند، نه تنها ناپسند نيستند كه انسان را براى پرورانيدن گرايش‌هاى معنوى و متعالى، يارى نيز مى‌بخشند. با اين حال، گاه گرايش‌هاى مادّى انسان از اين چارچوب بيرون مى‌روند و صفات و اميال ناپسندى پديد مى‌آورند كه مهم‌ترين آنها عبارت‌اند از:

الف. حبّ دنيا:

از موانع رشد انسان و بدين معنا است كه انسان به لذّت‌هاى دنيوى ميلى فراوان پيدا مى‌كند و گرايش‌هاى متعالى خويش را به فراموشى مى‌سپارد. قرآن كريم حبّ دنيا را ناپسند شمرده و آنان را كه دنيا را بر آخرت خويش ترجيح مى‌دهند، سخت نكوهيده است (توبه/ 38).

ب. خودپرستى:

حبّ ذات از ريشه‌دارترين اميال باطنى انسان است و حافظ جان او است. با اين حال، اگر راه افراط در پيش گيرد و از راه خويش بيرون رود، سر از خودپرستى درمى‌آورد و راه را بر تكامل انسان برمى‌بندد. قرآن كريم نيز خودپرستى و در پيش گرفتن هوا و هوس را مذمّت كرده است (جاثيه/ 23).

ج. جاه‌طلبى:

عبارت است از ميل شديد انسان به مقام و رياست كه اسلام به سختى آن را مذمّت كرده است و در برخى روايات مايه تباهى آدمى شمرده شده است (الاصول من الكافى‌، 2/ 225).

د. ثروت‌طلبى:

ميل به مالكيّت در آموزه‌هاى اسلامى ناپسند نيست؛ امّا اگر از حد بيرون رود و هدف انسان شود، از صفات و اميال مذموم شمرده مى‌شود و با خود، خسران و زيان مى‌آورد و انسان را به گناهكارى مى‌اندازد و قلب او را سياه مى‌كند (غرر الحكم‌، 4/ 593).