سفيانى را از نشانه‌هاى حتمى مى‌شمارد (بحارالانوار، 52/ 249). درباره شمار اين نشانه‌ها، ظاهر روايات مختلف است.

برخى روايات، شمار آنها را پنج و برخى ديگر ده دانسته‌اند (همان، 52/ 49 و 209؛ زمينه‌سازان انقلاب جهانى مهدى‌، 28).

مهم‌ترين اين نشانه‌ها عبارت‌اند از: خروج سفيانى: بنابر ظاهر روايات، سفيانى مردى است از نسل ابوسفيان كه از جايى در شام قديم خروج مى‌كند و بسيارى از مسلمانان را مى‌فريبد و بخش وسيعى از سرزمين اسلامى را تصرّف مى‌كند (كمال الدّين و تمام النّعمة، 2/ 557). در كوفه و نجف به قتل عام شيعيان مى‌پردازد و براى يافتن و كشتن آنان جايزه مى‌گذارد. سخن روايات درباره مدّت حكومت سفيانى مختلف است و از هفت تا نه ماه را ياد كرده‌اند.

علّامه مجلسى احتمال داده است كه علّت اين اختلاف، تقيّه يا بداء باشد. (بداء)؛ (بحارالانوار، 52/ 216) برخى معتقدند كه «سفيانى» نام فرد مشخّصى نيست؛ بلكه كسى است كه در آستانه ظهور، خروج مى‌كند و در صفات اخلاقى و عملى او همانند ابوسفيان است (فرهنگ نامه مهدويّت‌، 153). از رواياتى ديگر برمى‌آيد كه سفيانى، يك تن نيست؛ بلكه مراد، دو نفر است. يكى از اين دو تن در منطقه زوراء قيام مى‌كند كه بنابر روايات همان بغداد است و به قتل مى‌رسد و فرد ديگر در شام خروج مى‌كند (زمينه‌سازان انقلاب جهانى مهدى‌، 60- 28). صيحه آسمانى: ندايى است آسمانى كه نام حضرت مهدى (ع) را به گوش همه مردم جهان مى‌رساند. اين نداى بلند از جبرئيل (ع) است و در شب 23 رمضان به گوش مى‌رسد و همه مردم زمين آن را به زبان خود مى‌شنوند (منتخب الاثر، 449). قتل نفس زكيّه: در اين باره كه «نفس زكيّه» كيست، روايات گفته‌اند، سيّدى است پاكدل كه ميان ركن و مقام در مكّه معظّمه به شهادت مى‌رسد. شهادت او از نشانه‌هاى حتمى ظهور است (بحارالانوار، 52/ 204 و 206). بنابر يك روايت، پانزده روز پس از شهادت نفس زكيّه، امام زمان (ع) ظهور مى‌كند (همان، 192). در روايتى ديگر آمده است كه نفس زكيّه سفير امام زمان (ع) به سوى مردم مكّه است (همان، 307). بنابر پاره‌اى روايات، او از نسل امام حسن (ع) و بنابر برخى ديگر، از نسل امام حسين (ع) است. هنگام خروج سفيانى به مدينه‌