شيعه اماميه است. فقه شيعه اماميه، بر چهار منبع استوار است: قرآن، سنت، عقل و اجماع. شيعه اماميه نيز در طول تاريخ فرقه‌هايى به خود يافته؛ اما اين فرقه‌ها نتوانسته‌اند پيروان پرشمارى براى خود بيابند و بدين روى، دوام و قوام نيافته و مورد توجه قرار نگرفته‌اند.

در قرون اخير دو گروه اخبارى و اصولى ميان علماى اماميه پديد آمدند.

اخباريان- يا اهل حديث- اجتهاد را برنمى‌تافتند و معتقد بودند كه براى استنباط احكام و آموزه‌هاى دينى بايد تابع بى‌چون و چراى ظاهر روايات معصومين (ع) بود. در برابر، اصوليان بر آن بودند كه در اين راه لازم است از اجتهاد بهره جست و بر قرآن، سنت، عقل و اجماع تكيه كرد.

سرانجام علماى اصولى در روزگار مرجعيت سيّد محمّدباقر وحيد بهبهانى بر اخباريان غلبه كردند و انديشه اخبارى‌گرى سلطه خويش را بر مجامع علمى شيعه از دست داد (همان، 4/ 274).