نيروهاى وابستۀ به رژيم آن،متوارى يا دستگير شده بودند.موضوع تبليغات روانى در نيروهاى مسلح تقريباً رها شده بود.«كميتۀ عمليات روانى»نيز كه يك كميتۀ جانبى براى«شوراى عالى پدافند ملّى»عمل مى‌كرد و نقش محورى به عهده داشت،اساساً از بين رفته بود.با اين وصف،عملاً سازمانى براى شكل‌دهى و هدايت تبليغات جنگى و عمليات روانى در اختيار نبود و به همين دليل،اين موضوع در اوائل انقلاب مجالى براى بحث نيافت.

در بُعد فقدان نيروهاى كارآزموده نيز وضعيت بدتر از سازمان بود.

تجربيات مربوط به عمليات روانى در زمان رژيم گذشته به طور طبيعى در پرونده‌هاى پراكنده‌اى جمع‌آورى شده بود و افراد متولّى آن در دسترس نبودند.نيروهاى جديدى كه در سر و سامان دادن اوضاع به كار مشغول بودند،هم به دليل بى‌تجربگى و هم به دليل عدم انتقال تجربيات گذشته كه ناشى از گسيختگى سازمانى بود،در اين وادى مهم وارد نشدند.مقوله عمليات روانى به عنوان يك پروندۀ مختومه در بايگانى‌ها به فراموشى سپرده شد.نشانۀ واضح اين فراموشى را مى‌توان در استفاده نكردن از مفهوم عمليات روانى در محاورات سياسى و يا مكاتبات ادارى ديد.مفهوم عمليات روانى تقريباً تا سال 63-64 كاربرد عام نيافت و جز معدود افرادى كه با انگيزه‌هاى شخصى و يا نوع تخصصشان از اين واژه استفاده مى‌كردند، زمينه‌اى براى درك اين مفهوم و استفاده از آن به وجود نيامد.با گذشت سال‌ها از انقلاب و جنگ تحميلى هنوز هم مناقشاتى بر سر اين مفهوم وجود دارد كه خود،نشان دهندۀ اطلاع نداشتن از كم و كيف اين مفهوم است.

در بعد فقدان چارچوب‌هاى تئوريك،مسأله خود را به صورت ديگرى‌نشان مى‌داد.حتى با فرض وجود سازمان مناسب و نيز نيروهاى آزموده،اين