در قرآن كريم و نهج‌البلاغه،از خواندن به سوى پروردگار به عنوان وظيفۀ اصلى پيامبران ياد شده است:

يٰا أَيُّهَا النَّبِىُّ إِنّٰا أَرْسَلْنٰاكَ شٰاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذيٖراً [1]وَ دٰاعِياً إِلَى اللّٰهِ بِأِذْنِهِ وَ سِرٰاجاً مُنيٖراً [2]

اى پيامبر،ما تو را به[به سِمَتِ]گواه،بشارتگر و هشدار دهنده فرستاديم،و دعوت كننده به سوى خدا به فرمان او،و چراغى تابناك.

امام على(ع) مى‌فرمايد:

وَاصْطَفىٰ سُبْحٰانَهُ مِنْ وُلْدِهٖ أَنْبِيٰاءَ أَخَذَ عَلَى الْوَحىِ ميٖثٰاقَهُمْ وَ عَلىٰ تَبْليٖغِ الرِسٰالَةِ أَمٰانَتَهُمْ [3]

و خداى سبحان از فرزندان او (آدم) پيامبرانى برگزيد و هر يك به زبانِ وحى پيمان او را شنيد كه امانت او نگاه دارد و حُكم خدا را به ديگران برساند.

اسلام تبليغ كردن را يك وظيفۀ عمومى مى‌داند؛چنان‌كه امام على(ع) مى‌فرمايد:

وَ مٰا يُبَلِّغُ عَنِ اللّٰهِ بَعْدَ رُسُلِ السَّمٰاءِ الاَّ الْبَشَرُ [4]

پس از فرشتگان،كسى فرمان خدا را نرسانَد جز انسان.

كسب توانايى‌ها و آگاهى‌هاى لازم براى تبليغِ مفيدتر و مؤثرتر،براى همه به ويژه كسانى كه مسؤوليت بيش‌ترى در اين امر بر دوش گرفته‌اند،از ضروريات است.حضرت امام خمينى(ره) در بارۀ تبليغات و اهميت آن فرموده است: