زيارتنامۀ عاشورا ستايش است و نكوهش؛ستايش روح بزرگ امام عاشورا و ياران پاكبازش و نكوهش ستمگران،قساوت‌پيشگان و زمينه‌سازان جنايت.

خواندن زيارت عاشورا هم شور حسينى را در قلب‌ها برمى‌انگيخت و هم خشم و نفرت نسبت به دشمن را تازه و زنده نگه مى‌داشت.رزمندگان مفهوم حقيقى دين را در همين زيارت مى‌جستند كه هَلِ الدّيٖنُ الاَّ الْحُبُّ وَ الْبُغْضُ؟ ؛آيا دين جز دوست داشتن خوبان و كينه نسبت به تباهكاران چيز ديگرى هم هست؟

جبهه در فرهنگ رزمندگان كربلا بود و بعثيان يزيدى بودند.رزمندگان پس از خواندن زيارت عاشورا،هم حضور شيفتگى نسبت به امام حسين(ع) و آرمان‌هايش را در روح و جان خويش مى‌يافتند و هم بغض و كينه نسبت به ستم‌گستران و عاشوراستيزان را.

چشم‌هايى كه در زلال اشك بر اباعبداللّه شسته مى‌شد،شانه‌هايى كه در مصائب كربلا مى‌لرزيد و قلب‌هايى كه با زمزمۀ نام حسين(ع) مى‌شكست، مستعدترين شرايط را براى عمليّات مى‌يافت.يكى از رزمندگان در خاطرات خويش مى‌نويسد:

برادر موسى كسى بود كه در مقرّ فاطميّه،مراسم به‌ياد فاطمه زهرا(س)برپا مى‌كرد.هر شب با او زيارت عاشورا مى‌خوانديم.اين‌ها باعث شده بود تا حال و هوايى ايجاد شود كه هيچ سازماندهى نظامى نمى‌توانست اين‌طور در بچّه‌ها احساس مسؤوليّت ايجاد كند.بچّه‌ها بيش‌تر از حدّ و ظرفيت جسم و توانشان كار مى‌كردند.خداى تبارك و تعالى شاهد بود،چيزى به‌جز عشق بچّه‌ها را حمايت نمى‌كرد. [1]