فصل دوم:جلوه‌هاى فرهنگ عاشورا در دفاع مقدّس

تأمل و ژرف‌نگرى در همۀ جلوه‌ها،يادها و يادگارهاى دفاع مقدّس يعنى وصيّت‌نامه‌ها،سروده‌ها،نوشته‌ها،خاطرات،مزارنوشته‌ها،تابلوهاى جبهه، نوحه‌ها،سخنان امام خمينى(ره)،نام لشكرها،گردان‌ها،گروهان‌ها،نام عمليّات و...نشان مى‌دهد كه جبهه‌هاى دفاع مقدّس همچون چشمه‌هايى بودند كه از قلّه‌هاى مرتفع كربلا سرچشمه مى‌گرفتند.گويى،خونى كه در روز عاشورا بر خاك تفتيده و داغ كربلا چكيد،در رگ‌هاى نوجوانان،جوانان و پيران جارى بود؛رزمندگانى كه در جبهه،سنگر به سنگر،بى‌خوف و بى‌پروا،شوريده و عاشق مى‌جنگيدند و زخم و شهادت و اسارت را به جان مى‌خريدند تا به‌تعبير شهيدى،ناشر اين فرهنگ باشند كه:«من مى‌روم كه بمانم و تو مى‌مانى كه بروى.»

آرى،«رفتن»ميراث شهيدان است؛شهيدانى كه به ما آموختند شرط فوز و فلاح و سربلندى،گام برداشتن در راه خدا و پرهيز از فتور و عافيت‌طلبى و در خود خزيدن است.آنان از امام عاشورا آموختند كه:

أَلاٰ مَنْ كٰانَ فيٖنٰا بٰاذِلاً مُهْجَتَهُ،مُوَطِّناً عَلىٰ لِقٰاءِ اللّٰهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنٰا،فَاِنِّى رٰاحِلٌ مُصْبِحاً انْ‌شٰاءَاللّٰه [1]