است؛عبيداللّه بن حُرّ جعفى را در راه به همدلى و همراهى مى‌خواند و آن‌گاه كه بهانه‌جويى او را مى‌بيند،حتى هديۀ او را-كه اسبى بسيار چابك و تقريباً بى‌نظير بود-رد مى‌كند؛ [1]زهير را-كه در راه با يك برنامۀ زيبا جذب و جلب مى‌شود-فرمانده جناح راست و حبيب بن مظاهر اسدى،پيرترين چهرۀ كربلا را فرمانده جناح چپ سپاه خود قرار مى‌دهد.

رابطۀ امام با اصحاب واقعاً خواندنى و آموزنده است.نحوۀ سخن گفتن،به ميدان فرستادن،تقسيم مسؤوليت‌ها،رشددهندگى و سازندگى،حتّى لحظه‌هاى پايانى كه امام سر اصحاب را به دامن مى‌گيرد،مديريت شگفت امام را در بهره‌گيرى از عناصر تحت مديريت خود نشان مى‌دهد.

4-7.مديريت در بحران

توان مديريتى افراد را در لحظه‌هاى بحران بايد شناخت.على اكبر،جوان(ع) رشيد اباعبداللّه در صحنۀ نبرد فرمود:

أَلْحَربُ قَدْ بٰانَتْ لَهٰا الَحقٰائِقُ وَ ظَهَرَتْ مِنْ بَعْدِهٰا مَصٰادِقُ

جنگ حقيقت‌ها را آشكار و ميزان صداقت افراد را روشن مى‌كند.

مجموعۀ جريان قيام اباعبداللّه سرشار از لحظه‌هاى خطير و خطرخيز است.دعوت شدن به كاخ استاندارى مدينه،حركت از مكّه،برخورد با سپاه حُرّ،بى‌آبى و بيتابى كودكان،انبوه سپاه دشمن،غربت و تنهايى،شهادت ياران، همه و همه،لحظه‌ها و صحنه‌هايى هستند كه پاى اراده را مى‌لرزانند و انسان را در تصميم‌گيرى دچار بحران و دشوارى و تنگنا مى‌سازند.امام در تمام اين شرايط،بهترين تصميم و دقيق‌ترين برنامه را طراحى مى‌كند.هريك از اين