- دخترش عايشه را به برادر مروان،حارث بن حكم تزويج كرد و صد هزار درهم نيز از بيت‌المال به او بخشيد. [1]

اين شيوۀ زراندوزى و انباشتن ثروت و بر باد دادن بيت‌المال در عصر حاكميت معاويه به اوج خود مى‌رسد؛چه سرها كه با زر خريده و چه اعتراض‌ها كه در گلو خفه مى‌شود و كم‌كم نظامى شكل مى‌گيرد كه هيچ نشانى از عدالت و قسط اسلامى در آن نيست.

تطميع و تباهى اقتصادى آن‌چنان دامن گسترده است كه عمر سعد به اميد حكومت رى و گرگان به كربلا مى‌آيد و براى دستيابى به اين آرزو،خود را براى بزرگ‌ترين جنايات آماده مى‌كند و سى هزار سپاه او نيز جز به غارت و دزدى و دريافت صله به بهاى كشتن و آتش زدن به چيزى نمى‌انديشند.

سه-تباهى اخلاقى و روحى: از فضيلت‌ها،عظمت‌ها و ارزش‌هاى اخلاقى كم‌تر نشانى نمانده است؛دروغ،فريب و اهانت به درخشان‌ترين چهره‌هاى عصر پيامبر آغاز شد.ابوذر به ربذه تبعيد شد و عبداللّه بن مسعود-به دليل اعتراض به رشوه‌گيرى و فساد مالى وليد بن عقبه-از پست خزانه‌دارى كوفه بركنار و مورد اهانت واقع شد.ابن ابى‌الحديد مى‌گويد:

هنگامى كه معاويه به قدرت رسيد،پيروان و شيعيان على را در هر كوى و برزن تعقيب كرد و رنج و شكنجه جسمى و روحى داد.به همۀ فرمانداران و خطبا فرمان داد على و اهل‌بيتش را در همه‌گاه و همه‌جا لعن كنند.آن‌ها نيز چنين كردند.عدّه‌اى از رجال نزد معاويه آمدند و معترضانه گفتند:تو به خواستۀ خويش (حكومت) رسيدى،ديگر از لعن على دست بردار.معاويه