نوعى يگانگى در تجسّم جبهه و كربلا مى‌رسند و براى هر حادثه الگويى از كربلا مى‌جويند.در اين سروده‌ها،هم رنگى از اندوه و سوگ،هم نشانى از حماسه و هم پيام‌ها و عرفان كربلا را مى‌توان يافت.

جز اين‌همه،در شعر دفاع مقدّس،نام و ياد چهره‌هاى كربلا واصحاب اباعبداللّه با نام رزمندگان هشت‌سال دفاع مقدّس پيوند مى‌يابد:

خيابان هاشمى

خيابان صف‌هاى بلند عاشورا

خيابان قاسم‌ها،عبّاس‌ها،على اكبرها [1]

^^^ گمونم باز اين جا كربلا شد هنو قاسم نيومد اكبرم رفت [2]

^^^ مى‌خروشد در من آواى حسين جان من مشحون صهباى حسين
چون حسينم كشته اى‌جانان‌پرست از دو عالم جرعه‌اى وصلم بس است [3]

نه‌تنها نام ياران اباعبداللّه كه گاه نام دشمنان و چهره‌هاى جنايت-پيشۀ كربلا و گاه انتقام‌گيرندگان خون امام حسين به‌ويژه مختار ثقفى،در سروده‌هاى دفاع مقدّس ديده مى‌شود:

باز سرها به نيزه مى‌خواهند خوليان در پناه جوشن‌ها