به چوب نيزه اگر سر برفت باكى‌نيست كه سعى عشق چنين سرخ مى‌دواندمان [1]

^^^

خيمه‌ها او را به‌ياد آب و التهاب مى‌اندازد،

و بلاتكليفى رقيّه را تداعى مى‌كند. [2]

^^^ مى‌روم مادر كه اينك كربلا مى‌خوانَدَم از ديار دور يار آشنا مى‌خوانَدَم
ذوالجناح رزم را گاه سفر زين مى‌كنم مى‌روم آن جا كه ناى نينوا مى‌خوانَدَم [3]

^^^

اين جا كه من ايستاده‌ام

بامى از روشنايى است

و روبه‌روى من،خيابانى

كه به كاروان‌هاى«به كربلا مى‌رويم»،ادامه مى‌يابد. [4]

اين اشاره‌ها به كربلا و نشان دادن لحظه‌هاى سوگ و داغ و درد و گره زدن آن به كربلاى جبهه‌ها،از مشخّصۀ سروده‌هاى دفاع مقدّس است.نكتۀ قابل طرح و تأمّل اين است كه شاعران،ملهم از جامعه‌اى كه هستى خود را در آيينۀ كربلا مى‌يابند و عاشقانه با نام و ياد و فرهنگ عاشورا زندگى مى‌كنند،به