است؛زن همپاى مرد (عبداللّه بن عمير و همسرش)،كودك در كنار پير، فرزند جوان در كنار مادر،پدر در كنار فرزند،برادر همدوش برادر و چه درس بزرگى است كه زن راهِ نيمه‌تمام مرد را كمال مى‌بخشد و پيامبر خون شهيد و رسول مظلوميّت برادر مى‌شود.

همۀ اسلام را در كربلا مى‌توان يافت.كربلا آينۀ آيه‌هاى قرآنى است و كدام مفهوم و پيام در كربلا نمود و ظهور نيافته است؟ اگر قرآن اعجاز در نقشه است،كربلا اعجاز در اجرا است؛اعجاز اجراى همۀ قرآن در يك روز، در ساحل تشنگى،در همسايگى آب!

طرح پيام‌هاى كربلا در شعر گذشتۀ فارسى كم‌رنگ است و ابعاد اخلاقى، عظمت‌هاى روحى و درس‌هاى شريف و بزرگ كربلا راكم تر مى‌توان در سروده‌ها سراغ گرفت.در چند دهه پيش از انقلاب رويكردى در سروده‌هاى مذهبى به سمت اين موضوع ديده مى‌شود،امّا تلاش عمدۀ شاعران مذهبى، طرح پيام‌هاى سياسى و مبارزاتى كربلا يا عناصرى از فضيلت‌ها و ارزش‌ها مانند مبارزه،ايثار و فداكارى است.

در شعر انقلاب به‌ويژه سروده‌هاى دفاع مقدّس،افزون بر بُعد حماسى و سوگ كربلا،پيام‌هاى كربلا نيز مطرح مى‌شود.هرچند اين پيام‌ها كم‌تر صريح و مستقيم عرضه شده‌اند،امّا در لابه‌لاى شبكۀ ذهنى شاعر،آن‌گاه كه گذشت و فداكارى،صفاى روح،عبادت،همدلى و وحدت و رزمندگان مطرح مى‌شود و با كربلا گره مى‌خورد،اين ويژگى چهره مى‌نمايد.شاعر در سرودۀ زير با مقايسۀ دفاع مقدس با كربلا دشمنان را در هيئت سپاه يزيد و جبهه‌نشينان را همچون ياران حسين(ع) ديده است،ويژگى‌هاى ياران اباعبداللّه و درس‌هاى آن