همان‌گونه كه پيش‌تر اشاره شد،تلفيقِ ميان فرهنگ عاشورا و جبهه‌هاى جنگ در سروده‌هاى دفاع مقدّس،گواه همسانى و همسويى اين دو فرهنگ و اين دو نبرد است.در اين سروده‌ها به‌ويژه در سال‌هاى آغاز دهۀ شصت،چه در اشاره به كربلا و جبهه‌ها و چه طرح عناصر عاشورايى،لحن حماسى ديده مى‌شود:

باز سرها به نيزه مى‌خواهند خوليان در پناه جوشن‌ها
هان مبادا حسين ديگربار در مصاف يزيديان تنها [1]

و در سروده‌اى ديگر،محمّد حسين جعفريان با همان لحن و نگاه و زبان، ميان عاشورا و جبهه‌ها پل مى‌بندد:

ما بر قلّه‌هاى اشتياق مى‌نشستيم

و در مسير ادراك آن ضريح مطهّر

به دشت‌هاى خون‌رنگ مرگ مى‌نگريستيم [2]

درون‌مايۀ اين سروده همان مضمونى است كه از ديرباز در فرهنگ ما موجود است و چاووش‌خوانان از گذشته زمزمه مى‌كرده‌اند كه:

هركه دارد هوس كرب و بلا بسم اللّه هركه دارد سر همراهى ما بسم اللّه

شاعران انقلاب ملهم از فضاى حماسى جبهه‌ها و به دليل آشنايى با فرهنگ عاشورا،سروده‌هايى را رقم زدند كه بُعد حماسى را در خويش متجلّى ساخته‌اند.پيوند ميان عناصر حماسه‌هاى ملّى با حماسۀ عاشورا و پيوند اين دو با جبهه و عناصر حماسى جبهه‌ها در سرودۀ شاعران به‌ويژه در سال‌هاى آغازين دفاع مقدّس،تمهيدى ارجمند براى برانگيختن شورانقلابى