ياران رسول‌اللّه(ص) را به يادمان مى‌آورند.خدايا! شكرت كه عشق حسينت را در دلمان زنده گرداندى تا دگربار حماسه‌هاى عاشورا در ابعادى ديگر از تاريخ زنده گردد.اى خدا! شكرت كه ولايت مولايم على را در قلب‌هايمان جارى كردى و فرزند پاك و اطهر رسول‌اللّه يعنى امام امّت را بر ما قرار دادى تا دگربار قلب‌هاى خشكيده و منجمدمان را به عشق تو زنده گردانيد. [1]

«سرخ»،رنگ عاشورا است و در فرهنگ رنگ‌ها،نشانه و نماد شهادت، پاكبازى و ازجان‌گذشتگى است.اين واژه همراه با واژگان ديگر،تركيب‌هايى چون قامت سرخ،راه سرخ،سيماى سرخ و مرگ سرخ را در وصيّت‌نامه‌ها آفريده است.شهيد عليرضا زارع بجستانى مى‌نويسد:

من رفتم به آن راهى كه براى رسيدن به آن مشقّات زيادى را كشيدم.من رفتم به آن راهى كه آرزويش را داشتم.من مى‌روم كه دنباله‌رو خطّ سرخ اباعبداللّه الحسين(ع)باشم. [2]

گريه بر اباعبداللّه،مرور مظلوميّت و حقّانيّت و همسويى درونى با راه و فرهنگ و آرمان او است.اشك،طى كردن فاصله‌ها و گره زدن قلب و عواطف با كسى است كه بر او مى‌گرييم.اگر توصيه و تأكيد فراوان ائمۀ اطهار(ع) و اوليا را در گريستن و گرياندن و حتّى حالت گريه (تباكى) مى‌بينيم،گواه آن است كه شيعه عنصر مظلوميّت و ياد غربت حق را كه در هيچ مكان و زمانى چون كربلا و عاشورا چهره ننموده است،فراموش نمى‌كند و به مدد گريه، نوعى«آمادگى»و«پيوستگى»فراهم مى‌كند تا هماره شعلۀ نفرت به ظلم و قساوت را در جانش روشن،و عشق‌ورزى و شيفتگى به خوبى و پاكى و زيبايى را در قلبش گرم و تپنده نگه دارد.