يكى از فرماندهان سپاه شهادت‌طلبى را جبران‌كنندۀ كمبود امكانات مورد نياز جنگ مى‌داند:

اگر ما امكانات نداشتيم، چيزهاى ديگرى داشتيم كه دشمن فاقد آن بود. مثلاً انگيزۀ الهى و روحيۀ شهادت‌طلبى رزمندگان را مى‌توان ذكر كرد. [1]

فرمانده يكى از يگان‌هاى ارتش جمهورى اسلامى ايران نيز از احساس خود در بارۀ عشق به شهادت مى‌گويد:

شهادتِ يك دوست، همراه، همرزم و برادر، هميشه براى انسان جانكاه است، اما بعضاً احساس عدم لياقت در پيمودن طريق شهادت نوعى غبطه است و نيز احساس مسؤوليت بيشتر در تداوم راه آن شهيد، حالتى بود كه با شنيدن خبر شهادت دوستان بر من مستولى مى‌شد. [2]

2-3. شهادت‌طلبى رزمندگان به‌روايت همرزمان و خانواده

از راه‌هاى پى بردن به شيفتگى و دلباختگى رزمندگان به شهادت، روايت همرزمان شهيدان دفاع مقدّس از حالت‌ها و گفته‌هاى آنان است. برخى رزمندگان كه به سعادتِ شهادت نائل آمدند، پيش‌تر، آرزوى شهادت را به‌گونه‌اى بروز مى‌دادند و از اين كه تا آن زمان از قافلۀ شهادت عقب مانده بودند، افسوس مى‌خوردند. دربارۀ حالات سردار شهيد يداللّه كلهر آمده است:

با هم به بهشت زهرا رفتيم. . . وقتى رسيديم، ماشين را گوشه‌اى پارك كرد و گفت: پياده برويم، مى‌خواهم ميان قبور اين شهدا بگردم. پياده شديم و حركت كرديم. به اولين سنگ قبر شهيد كه رسيديم خم شد و آن را بوسيد. گفت: خدا قسمتمان كند ما هم به اين‌ها ملحق شويم. ساكت و آرام، محو