و كسانى را كه در راه خدا كشته مى‌شوند، مرده نخوانيد، بلكه زنده‌اند، ولى شما نمى‌دانيد. [1]

هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‌اند، مرده مپندار، بلكه زنده‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند. [2]

و آن‌جا كه برخى مؤمنان منتظرِ شهادت را مى‌ستايد، مى‌فرمايد:

از ميان مؤمنان مردانى‌اند كه به آنچه با خدا عهد بستند صادقانه وفا كردند. برخى از آنان به شهادت رسيدند و برخى از آن‌ها در [همين] انتظارند و [هرگز عقيدۀ خود را] تبديل نكردند. [3]

براى تبيين ارزش شهادت‌طلبى به سخنان امامان معصوم (ع) نيز مى‌توان استناد جست. امام على (ع) شهادت را يك ارزش متعالى و قلّه‌اى سر برافراشته مى‌داند كه خود از ابتداى پوشيدن لباس رزم تا واپسين جنگ‌ها، مشتاقانه به‌دنبال فتح آن بوده است. شهادت از ديدگاه حضرت، والاترين ختم‌كنندۀ دفتر زندگى و مرگ با هزار شمشير به‌مراتب گواراتر از مرگ در بستر است. حضرت فراق خويش از شهادت را اين‌گونه بيان مى‌كند:

گفتم: اى رسول‌خدا! روز اُحُد كه از مسلمانان گروهى به شهادت رسيد و شهادت نصيب من نگرديد، بر من دشوار نمود، گفتى: اى على! مژده باد تو را كه شهادت به‌دنبالت خواهد بود. گفت: سخن بدين منوال است، شكيبايى تو آن‌هنگام بر چه حال است؟ گفتم: اى رسول‌خدا! نه جاى شكيبايى كردن است كه جاى مژده شنيدن و شكرگزاردن است. [4]