را نصيبشان نمايد تا از راه جهاد عليه دشمنان خدا به معشوق حقيقى نزديك گردند. [1]

3. شهادت‌طلبى

از عوامل پيروزى‌آفرين در صحنۀ نبرد، خطرها را به جان خريدن و به پيشواز مرگ سرخ رفتن است. ترس از مرگ و اشتياق وافر به زنده ماندن، باروح‌جنگجويى و رزمندگى ناسازگار است و آنانى كه در ميدان دشوار نبرد دغدغۀ زنده ماندن و جان سالم بدر بردن دارند، نمى‌توانند پيروزى بيافرينند. همواره رزمندگانى پيروزى را در آغوش كشيده‌اند كه نه‌تنها از مرگ هراس نداشته‌اند، بلكه به استقبال آن رفته‌اند.

در اسلام، استقبال از مرگ براى تحقق آرمان‌هاى بلند الهى و انسانى ارزشى متعالى است و چنين مرگى خود سعادتى بى‌مانند است كه انسان‌هاى وارسته و شايسته آرزوى دست‌يافتنش را دارند. اين مرگ كه در فرهنگ اسلامى «شهادت» نام دارد، چون در جهت تحقق هدفى الهى و انسانى و به‌تعبير قرآن كريم «فى سبيل‌اللّه» است، مقدّس است و چون شهيد خود آن را با بصيرت برمى‌گزيند، آگاهانه است. شهادت به‌عنوان يك مرگ مقدّس و آگاهانه، عالى‌ترين درجه‌اى است كه يك انسان ممكن است در سير الى‌اللّه بدان دست يازد. از اين‌رو، انسان‌هاى برگزيدۀ خداوند، انبيا و اولياى الهى بيش از همگان مشتاق آن بوده‌اند.

قرآن كريم شهادت را زندگى حقيقى و شهيدان را زندگان جاويد معرفى مى‌كند و شهادت‌طلبى را به‌عنوان يك ارزش متعالى مى‌ستايد. قرآن كريم آن‌جا كه از شهيدان سخن مى‌گويد، مى‌فرمايد: