بيمارستان رسيدگى و كمك به همرزم مجروح خود را مقدم مى‌دارد و درحقيقت سلامتى او را برمى‌گزيند، ژرفايى صفت ايثار در جان رزمندگان اسلام را نشان مى‌دهد. براى فهم بهتر اين ارزش، همچون موارد پيشين ناگزير از بيان نمونه‌هايى هستيم. يكى از خواهران امدادگر سرپل ذهاب مى‌گويد:

يكى از زخمى‌ها طورى تركش خورده بود كه روده‌هايش بيرون ريخته بود، ولى كاملاً به‌هوش بود و حرف مى‌زد. خانم دكتر كيهانى هرچه كرد نتوانست زخم او را ببندد، ملحفه‌اى روى آن قسمت گذاشت و آن را بست. در همين حال خواسته‌اى كه مجروح از خانم دكتر داشت اين بود كه: خانم، به من نرسيد، برادران ديگر مهم‌تر هستند. ولى واقعيت اين بود كه حال او از همه وخيم‌تر بود. خانم دكتر با مهربانى گفت: چشم، به آن‌ها مى‌رسيم؛ پزشك‌ها دارند به آن‌ها مى‌رسند، خيال شما راحت باشد. دكتر خيلى سريع دستور داد تا مجروح را به بيمارستان منتقل كنند، امّا او در راه شهيد شد. [1]

رئيس بيمارستان صحرايى حضرت فاطمه زهرا (س) از مشاهدۀ خود چنين مى‌گويد:

ما در اين‌جا در برخورد با مجروحين صحنه‌هايى را مشاهده مى‌كنيم كه هركدام از آن‌ها روح ما را منقلب مى‌كند. به‌خاطر دارم شبى سه‌تن از برادران مجروح را با هم آوردند؛ يك پزشك بيشتر نبود. هركدام از اين مجروحين در همان حال اجازه نمى‌دادند كه پزشك قبل از آن كه به دونفر ديگر برسد، مورد معالجه قرار بگيرند كه بالاخره پس از چند لحظه‌اى پزشكِ مربوطه خود دست به‌كار شد و يكى از آن‌ها را انتخاب كرد. [2]