يك‌مقدار ديگر تحمل كنيد، مى‌رسد. بعد از آن جلسه‌اى داشتيم. در جلسه يكى از برادران اوركتى براى حاج همّت آورد. حاج همّت گفت: انگار اوركت‌ها را آورده‌اند. آن شخص گفت: نه، اين از همان تعداد كمى است كه قبلاً داشتيم. حاج همّت گفت: پس من نمى‌خواهم، باشد تا بعد. گفتم: خب حالا كه اين هست، فعلاً بپوشيد تا بعد براى بچّه‌ها هم بياورند. گفت: نه، تا زمانى كه براى كليۀ گردان‌ها اوركت نياورده‌اند، من هم نمى‌پوشم. [1]

رزمندۀ ديگرى در بارۀ ايثارگرى اين فرمانده سرافراز مى‌گويد:

ظهر تابستان بود و هواى جنوب گرم. دوكوهه زير آفتاب مى‌سوخت. حاج همّت همراه تعدادى از بچّه‌هاى اطلاعات-عمليّات از شناسايى برگشته بودند. . . يكى از بچّه‌ها وقتى وضعيّت او و همراهانش را ديد، رفت دبيرخانه تا پنكۀ آن‌ها را براى مدتى قرض بگيرد. وقتى پنكه را آورد، حاج همّت بلند شد و با ناراحتى گفت: براى چه پنكه آورديد؟ گفتم: خب هوا گرم است. گفت: شما تا حالا چه‌طور مى‌گذرانديد؟ گفتم: الآن وضعيّت فرق مى‌كند، شما تازه از راه رسيده‌ايد، خسته هستيد. گفت: نه، فرق نمى‌كند. بسيجى‌هاى ديگر هم همين وضعيّت را دارند. [2]

نمونه‌هاى اين نوع ايثارگرى افزون‌تر از آن است كه بتوان در اين‌جا بيان كرد. [3]

2-3. ايثار در رسيدگى به ديگران

درجۀ بالاتر ايثارگرى در دفاع مقدّس، ايثارگرى مجروحان براى رسيدگى زودتر به مجروحان ديگر است. صحنه‌هاى زيباى ايثار يك مجروح كه در ميدان نبرد يا