غافل از خدا بود. او فكر نكرده بود كه ما يك ملّتى داريم كه منسجم با هم است. همه ايمان دارند و ايمان است كه آن‌ها را بر مسائل و بر مشكلات غلبه مى‌دهد. [1]

هم‌ايشان در جاى ديگر چنين مى‌فرمايد:

آن‌ها هم حساب همه‌چيز را مى‌كردند الاّ يك حساب و آن حساب‌معنويّت [بود]. . . اين حساب را نكرده بودند، اين‌ها تاريخ صدر اسلام را يا نديده بودند يا غفلت از آن كرده‌اند. صدر اسلام اسلحه و مهمّات غلبه نكرد بر دوتا امپراطورى به آن عرض و طول؛ براى اين كه اسلحه نداشتند مسلمين، هر چندتايشان يك شتر داشتند، چندتايشان يك اسب، شايد در همۀ لشكرشان چندتا اسب بود، شمشير كندى يا تيزى. آن‌طرف، چه امپراطورى ايران و چه امپراطورى روم، داراى همه‌چيز بودند. تمام سازوبرگ‌هاى جنگى كه در آن وقت در اختيار آن‌ها بود، مجهّز به همۀ جهازهاى جنگى بودند، لكن فقط يك‌چيز را نداشتند و آن ايمان [بود.] چون ايمان نداشتند، بايد در بعضى از جنگ‌ها آن‌ها را امر مى‌كردند كه ببندند به هم اين ارتش خودشان را كه فرار نكنند، با زنجير اين‌ها را به هم مى‌بستند؛ از قرارى كه در تاريخ هست و مى‌آوردند در جبهۀ جنگ. امروز هم برادرها شما بدانيد اين را كه مخالفين ما همه‌چيز دارند، الاّ ايمان و شما ايمان داريد كه فوق همه‌چيز است و بحمداللّه همه‌چيز هم داريد.

من اميد اين را دارم كه همان‌طورى كه در صدر اسلام، قدرت ايمان آن امپراطورى‌هاى بزرگى كه بر تقريباً همۀ دنياى آن وقت سلطه داشتند و همۀ قدرت‌ها دست آن‌ها بود و ارتش اسلام با ايمان خودش و با اعتقاد به مبدأ و معاد غلبه كرد بر آن‌ها، شما هم در عين حالى كه مقابل سلطه‌هاى بزرگ و