1-1. قدرت برتر و سرنوشت‌ساز

قدرت و توان روحى جنگجويان در صحنۀ نبرد، روح جنگ ودفاع، و سلاح و تجهيزات، پيكر آن است؛ بدون آن روح، اين پيكر، سرد و خاموش و از كسب ظفرمندى درمانده و ناتوان است. ايمان به خداوند برترين عاملى است كه اين توان را به وجود مى‌آورد. رزمندگان اسلام با ايمان به خداوند، در حقيقت، خود را به سلاح برتر و تعيين‌كننده مسلّح و مجهّز نموده بودند و همين امر، كاستى‌هاى قدرت مادى آنان را در برابر توان برتر مادى دشمن جبران مى‌نمود. حضرت امام (ره) ، ايمان به خداوند را قدرت و توان برتر مى‌دانست و معتقد بود:

يك فردى كه با قوّۀ ايمان پيش مى‌رود، با افراد زيادى كه همان قوه [را] دارند لكن ايمان ندارند، اين مقابله مى‌كند. [1]

از نظر امام راحل، تنها، توان و قدرت مادى را قدرت پنداشتن وعنصر ايمان و اعتقاد را ناديده انگاشتن، اشتباه دشمن در محاسبۀ توان ملّت و رزمندگان مسلمان ايران بود:

صدام گمان مى‌كرد كه با يك مملكت آشفته كه منزوى شده است‌و همۀ دولت‌ها به او پشت كرده‌اند، يا او را در فشار اقتصادى گذاشته‌اند، طرف شده است و ما نه قواى نظامى داريم و نه انتظامى داريم و نه سازوبرگ جهاد و جنگ. او همچو گمان مى‌كرد، و گمان مى‌كرد با چند ساعت تهران را هم فتح خواهد كرد. او