قرار دهند و از دانش نظامى بهرۀ وافر ببرند، خداوند متعال كاستى‌هاى آنان را با امدادهاى غيبى خويش جبران مى‌كند و بر دشمنانشان پيروز مى‌گرداند. [1]

3-5. اخلاص‌ورزى

در راه خدا بودن و براى خدا بودن مجاهدت، شرط اساسى‌برخوردارى از امدادهاى غيبى است. مؤمنان رزمنده براى جلب امدادهاى غيبى بايد در مجاهدت و جنگ خويش اخلاص بورزند و صادق باشند و جز نصرت دين خدا و ارزش‌هاى خدايى در سر نپرورانند.

خداوند متعال هرگز مؤمنان را براى دست‌يافتن به اهدافى كه رنگ خدايى ندارند يا براى تحقّق اغراض دنيوى و منفعت‌جويانه يارى نخواهد كرد. از اين‌رو، در آيات امداد و نصرت، سخن از يارى خدا يا مجاهدت در راه خدا است. حضرت على (ع) در شرح صداقت و اخلاص‌ورزى رزمندگان صدراسلام و متوقّف بودن نصرت الهى بر آن مى‌فرمايد:

ما-در ميدان كارزار-با رسول‌خدا (ص) بوديم. پدران، پسران، برادران و عموهاى خويش را مى‌كشتيم و در خون مى‌آلوديم. اين خويشاوندكُشى-ما را ناخوش نمى‌نمود-بلكه بر ايمانمان مى‌افزود، كه در راه راست پابرجا بوديم و در سختى‌ها شكيبا، و در جهاد با دشمن كوشا. گاه تنى از ما و تنى از سپاه دشمن به يكديگر مى‌جَستند، و چون دو گاوِ نر، سر و تنِ هم را مى‌خَستند. هريك مى‌خواست جامِ مرگ را به ديگرى بپيمايد، و از شربتِ مرگش سيراب نمايد. گاه نصرت از آنِ ما بود، و گاه دشمن گوى پيروزى را مى‌ربود. چون خداوند-ما را آزمود-و صدقِ ما را مشاهدت فرمود، دشمنِ ما را خوار ساخت و